Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Eademne, quae restincta siti? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Comprehensum, quod cognitum non habet? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat.

Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque

videro voluit afferre sententiam. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

At certe gravius. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Nos vero, inquit ille; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi.

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Maximus dolor, inquit, brevis est. Minime vero, inquit ille, consentit. Id mihi magnum videtur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Bonum liberi: misera orbitas. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Duo Reges: constructio interrete. Quo modo? Nunc ita separantur, ut disiuncta

sint, quo nihil potest esse perversius.