Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Prioris generis est docilitas, memoria; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est.

Tanta vis admonitionis inest in locis; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Sed haec omittamus; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Laboro autem non sine causa; Vos autem cum perspicuis

dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Sed ille, ut dixi, vitiose. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Sint ista Graecorum; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Si longus, levis. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Nam de isto magna dissensio est. Non risu potius quam oratione eiciendum? Duo Reges: constructio interrete. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Esse enim, nisi eris, non potes. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Quae duo sunt, unum facit. Quis hoc dicit? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Utram tandem linguam nescio? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat.

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Quod si

ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.