Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quid sequatur, quid repugnet, vident. In schola desinis. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sed quid sentiat, non videtis.
Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.
Tamen a proposito, inquam, aberramus. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Dici enim nihil potest verius. Laboro autem non sine causa;
Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Hoc simile tandem est? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.
Itaque contra est, ac dicitis; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Nec vero sum nescius esse
utilitatem in historia, non modo voluptatem. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Iam in altera philosophiae parte. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Duo Reges: constructio interrete. Bork Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.
Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Est, ut dicis, inquam. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Utram tandem linguam nescio? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.
Quod quidem nobis non saepe contingit. Si enim ad populum me vocas, eum. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
An haec ab eo non dicuntur? Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob
eamque rem vel famem et sitim perferant? Si longus, levis. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.
Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? At, si voluptas esset bonum, desideraret. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
English
Arabic
French