Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Eademne, quae restincta siti? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Tamen a proposito, inquam, aberramus. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Nihilo magis. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Duo Reges: constructio interrete. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Hoc non est positum in nostra actione. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quis istud, quaeso, nesciebat? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Conferam avum tuum Drusum cum C. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Quae contraria sunt his, malane? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Suo genere perveniant ad extremum; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere?

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Tum mihi Piso: Quid ergo? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quod quidem nobis non saepe contingit. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Negare non possum. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Sed quid sentiat, non videtis. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Igitur

neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare?