Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Bork Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Non potes, nisi retexueris illa.

Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Quaerimus enim finem bonorum. Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet?

Idem adhuc; Verum hoc idem saepe faciamus. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Primum quid tu dicis breve? Omnis enim est natura diligens sui. Iam in altera philosophiae parte. Sed tamen est aliquid, quod nobis non

liceat, liceat illis. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;

Ut pulsi recurrant? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Duo Reges: constructio interrete. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Quare ad ea primum, si videtur; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Avaritiamne minuis? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Iam enim adesse poterit. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Sed haec omittamus;