Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Sed ille, ut dixi, vitiose. Simus igitur contenti his. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Sed ego in hoc resisto;

Cui Tubuli nomen odio non est? Eam stabilem appellas. Non risu potius quam oratione eiciendum? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque

sit? Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; At hoc in eo M. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.

Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Iam in altera philosophiae parte. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. At iam decimum annum in spelunca iacet. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Bork Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Collatio igitur ista te nihil iuvat. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Duo Reges: constructio interrete. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Suo genere perveniant ad extremum;