Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Suo genere perveniant ad extremum; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Bork

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Urgent tamen et nihil remittunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At hoc in eo M. Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere; Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Nihil ad rem! Ne sit sane; Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Duo Reges: constructio interrete. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis

amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ut ad minora veniam, mathematici, poëtae, musici, medici denique ex hac tamquam omnium artificum officina profecti sunt. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Si enim ad populum me vocas, eum. Rationis enim perfectio est virtus; Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quo modo autem philosophus loquitur? Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Ut id aliis narrare gestiant?

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Sed quae tandem ista ratio est?

Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Nec vero

intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Beatus sibi videtur esse moriens. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quid ad utilitatem tantae pecuniae?