Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Sit enim idem caecus, debilis. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?

An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Quid est igitur, inquit, quod requiras? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sed ille, ut dixi, vitiose. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quis est tam dissimile homini. Sed haec omittamus; Cur iustitia laudatur? Aliter autem vobis placet.

Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Duo Reges: constructio interrete. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Ita credo. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Certe non potest.

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera,

coniungi debuerunt; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sed fortuna fortis; Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim.

Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Eaedem res maneant alio modo. Tu quidem reddes; Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.

Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Primum quid tu dicis breve? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Immo videri fortasse.

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Urgent tamen et nihil remittunt. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?