At iam decimum annum in spelunca iacet. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Age, inquies, ista parva sunt. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.

Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Cur deinde Metrodori liberos commendas?

Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Sed haec omittamus; Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Tamen aberramus a proposito, et,

ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Cur, nisi quod turpis oratio est? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Collatio igitur ista te nihil iuvat. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Duo Reges: constructio interrete.

Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Bork Negare non possum. Bonum valitudo: miser morbus. Si longus, levis dictata sunt. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla

expectata nec quaesita voluptate. Sed ego in hoc resisto; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quonam, inquit, modo? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.