Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Que Manilium, ab iisque M. Sed potestne rerum maior esse dissensio?
Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.
Quis Aristidem non mortuum diligit? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Velut ego nunc moveor. Rationis enim perfectio est virtus; Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Sed residamus, inquit, si placet. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono.
Cui Tubuli nomen odio non est? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? At hoc in eo M. Consequens enim
est et post oritur, ut dixi. Bonum integritas corporis: misera debilitas.
Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. An hoc usque quaque, aliter in vita? Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quis enim redargueret? Sed tamen intellego quid velit. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Sed tamen intellego quid velit.
Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Suo genere perveniant ad extremum; Sic
enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;
Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Et quidem, inquit, vehementer errat; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.
Quae cum dixisset, finem ille. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Duo Reges: constructio interrete. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum
statuat industriae? In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum.
Arabic
French
Spanish