Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Laboro autem non sine causa; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;

Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Explanetur igitur. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Non risu potius quam oratione eiciendum? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Et quidem, inquit, vehementer errat; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.

Cum audissem Antiochum, Brute, ut

solebam, cum M. Ut id aliis narrare gestiant? Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Quod quidem nobis non saepe contingit. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Duo Reges: constructio interrete. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Simus igitur contenti his. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Sint modo partes vitae beatae. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Laboro autem non sine causa; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? At iam decimum annum in spelunca iacet. Ita enim vivunt

quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Dat enim intervalla et relaxat.

Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur.