Equidem e Cn. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Ea possunt paria non esse. An hoc usque quaque, aliter in vita? Sed tamen intellego quid velit. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Sed plane dicit quod intellegit. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Dici enim nihil potest verius. Falli igitur possumus. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

In eo enim positum est id,

quod dicimus esse expetendum. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Si enim ad populum me vocas, eum. Nihil ad rem! Ne sit sane; Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Sed haec omittamus; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Quod iam a me expectare noli. Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.

Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Si longus, levis dictata sunt. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Moriatur, inquit. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Erat enim Polemonis. Duo Reges: constructio interrete. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Bork Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Cupiditates non

Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Sed haec omittamus; Sed tamen intellego quid velit. Sedulo, inquam, faciam. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Moriatur, inquit.