A mene tu? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Satis est ad hoc responsum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Non potes, nisi retexueris illa. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Sed tamen intellego quid velit. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Hunc vos beatum; Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Memini vero, inquam; Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Si enim ad populum me vocas, eum. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Sed vos

squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Summus dolor plures dies manere non potest? Bork

Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Omnis enim est natura diligens sui. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Sed plane dicit quod intellegit. Quis hoc dicit? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Duo Reges: constructio interrete. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare,

dubiis perspicua conamini tollere. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Memini vero, inquam; Age, inquies, ista parva sunt.