Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Duo Reges: constructio interrete. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Tu quidem reddes;

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q.

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quis hoc dicit? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sed hoc sane concedamus. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta

sunt. Id Sextilius factum negabat.

Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Id mihi magnum videtur. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Non est igitur voluptas bonum. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.

Bork De quibus cupio scire quid sentias. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quae contraria sunt his, malane? At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Quid de Pythagora? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? At multis se probavit. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quod totum contra est. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quod autem

magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus.