Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Bonum valitudo: miser morbus. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.

Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quae duo sunt, unum facit. Quibus ego vehementer assentior. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.

Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Expectoque quid ad id, quod

quaerebam, respondeas.

Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Sed haec omittamus; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Omnis enim est natura diligens sui.

Nam ante Aristippus, et ille melius. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Ac tamen hic mallet non dolere. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Duo Reges: constructio interrete. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Quid censes in Latino fore?