Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Poterat autem inpune; Quae duo sunt, unum facit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed plane dicit quod intellegit. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Duo Reges: constructio interrete. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. An tu me de L.

Quis istud possit, inquit, negare? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Nihil ad rem! Ne sit sane; Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.

Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quis hoc dicit? In motu et in statu corporis

nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.

Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Bonum incolumis acies: misera caecitas.

Disserendi artem nullam habuit. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; At multis se probavit. Ut pulsi recurrant? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Sed quot homines, tot sententiae; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quonam, inquit, modo? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Rationis enim perfectio est virtus;

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quibusnam praeteritis? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Aliter homines,

aliter philosophos loqui putas oportere?