Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Cave putes quicquam esse verius. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?

Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Idemne, quod iucunde? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Suo genere perveniant ad extremum; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? An hoc usque quaque, aliter in vita? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Dat enim intervalla et relaxat. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Iam in altera philosophiae

parte.

Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Duo Reges: constructio interrete. Sed haec omittamus; Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Beatus sibi videtur esse moriens.

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Nam de isto magna dissensio est.

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.