Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Urgent tamen et nihil remittunt. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Hoc tu nunc in illo probas.

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Sed haec omittamus; Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. De vacuitate doloris eadem sententia erit.

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Praeclare hoc quidem. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Suo genere perveniant ad extremum; Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Quod quidem nobis non saepe contingit. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?

Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Ecce aliud simile dissimile. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Illud non continuo, ut aeque

incontentae. Se omnia, quae secundum naturam sint, b o n a appellare, quae autem contra, m a l a. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?

Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Praeteritis, inquit, gaudeo. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Sed ad bona praeterita redeamus.

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Ergo, inquit, tibi Q. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Duo Reges: constructio interrete. Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Videmus in quodam volucrium

genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.