Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Duo Reges: constructio interrete. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit;

Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Tanta vis admonitionis inest in locis; Quid me istud rogas? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio.

Quae contraria sunt his, malane? Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Egone non intellego, quid sit don Graece,

Latine voluptas? Audeo dicere, inquit. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Suo genere perveniant ad extremum;

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Cui Tubuli nomen odio non est? An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.

Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Quare ad ea primum, si videtur; Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?

Comprehensum, quod cognitum non habet? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Sed ad illum redeo. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad

villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Eaedem res maneant alio modo. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;