Duo Reges: constructio interrete. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat;

An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Quid, quod res alia tota est? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere.

Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Tum ille: Ain tandem? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Pudebit te, inquam, illius

tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.

Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quo modo autem philosophus loquitur? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Sed quod proximum fuit non vidit. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Poterat autem inpune; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Quis istum dolorem timet? Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Ad eos igitur converte te, quaeso. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Et nemo nimium beatus est; Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.