Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Non igitur bene. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Hic ambiguo ludimur. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Prioris generis est docilitas, memoria; Quod iam a me expectare noli. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Duo Reges: constructio interrete. Qui est in parvis malis. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quod autem

satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Summae mihi videtur inscitiae. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Sint ista Graecorum;

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia.

De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Verum hoc idem saepe faciamus. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quare conare, quaeso. Non potes, nisi retexueris illa. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur.