Duo Reges: constructio interrete. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Haeret in salebra. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Oratio me istius philosophi non offendit; An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?

Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Intrandum est igitur in rerum

naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Quae sequuntur igitur? Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.

Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nunc de hominis summo bono quaeritur;

Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Torquatus, is qui consul cum Cn. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Facillimum id quidem est, inquam.

Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Ea possunt paria non esse. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quacumque enim

ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.

In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Bork Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Restinguet citius, si ardentem acceperit.