Equidem, sed audistine modo de Carneade? Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. An nisi populari fama? Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Bonum incolumis acies: misera caecitas. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens.

Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Si quae forte-possumus. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quae sequuntur igitur? Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Hoc etsi multimodis reprehendi

potest, tamen accipio, quod dant. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Tria genera bonorum; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Nihil ad rem! Ne sit sane; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.

Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Ut ad minora

veniam, mathematici, poëtae, musici, medici denique ex hac tamquam omnium artificum officina profecti sunt. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Duo Reges: constructio interrete.

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Sed tamen intellego quid velit. Equidem e Cn. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Bork