Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Concinnus deinde et elegans huius, Aristo, sed ea, quae desideratur, a magno philosopho, gravitas, in eo non fuit; Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Bonum integritas corporis: misera debilitas. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Quod iam a me expectare noli. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Beatum, inquit. Tubulo putas dicere? Quid censes in Latino fore? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; De vacuitate doloris eadem sententia erit. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Terram, mihi

crede, ea lanx et maria deprimet. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Non laboro, inquit, de nomine. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Graece donan, Latine voluptatem vocant. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Nam quid possumus facere melius? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Duo Reges: constructio interrete. Oratio me istius philosophi non offendit; Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Utrum igitur tibi

litteram videor an totas paginas commovere? Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Immo alio genere;

Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Ut pulsi recurrant? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;