Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Duo Reges: constructio interrete. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Istic sum, inquit. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Graccho, eius fere, aequalí? Ecce aliud simile dissimile. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quo studio cum satiari non possint, omnium

ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Sed ego in hoc resisto;

Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.

Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Bork Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? An eiusdem modi? Is es profecto tu. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Sed quid sentiat, non videtis. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Cyrenaici quidem non recusant; Summus dolor plures dies manere non potest? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit

miser. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.