Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Verum audiamus. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Vide, quaeso, rectumne sit. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Bork Non potes, nisi retexueris illa.

Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Rationis enim perfectio est virtus; Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Si longus, levis. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Urgent tamen et nihil remittunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quo modo? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Nos cum te, M. Duo Reges: constructio interrete. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen

efficitur.

Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Sed plane dicit quod intellegit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Non risu potius quam oratione eiciendum?

Ego vero isti, inquam, permitto. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quae cum dixisset, finem ille. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?